Smoelschuiven

Het is minder absurd dan het klinkt. Maar het maakt het er niet makkelijker op.

Ik zocht een instrument dat (goed) kan worden bespeeld zonder jarenlang naar het conservatorium te trekken en notenleer systematisch in de kronkels van m’n hersenen te laten binnensijpelen. En opeens reikte de radio me een idee aan: mondharmonica!

Geen conservatorium dus, maar wat dan wel? Een doe-het-zelf-boekje leek me – zelfkennis! – niet meteen de beste optie, dus ik vertrouwde op Google om me soelaas te bieden. Ik ontdekte dat de Muziekodroom in Hasselt een 10-delige beginnerscursus gaf en daar stond ik dan, die eerste dinsdagavond. Ik bakte er niks van. Slecht zelfbeeld zeg je? Zelfs dat potentieel feit buiten beschouwing gelaten, bakte ik er effectief niks van.

Maar het was leuk en ik wist 100% zeker dat mijn mondharmonica niet stuk is omdat de leraar er wél prachtige rifjes uit kon wringen. Een instrument met potentieel dus. Een leerling met… wel, dat zullen we nog wel zien.

Wat je graag doet, doe je meestal (uiteindelijk?) goed, dus ik ben nog altijd vastberaden. Toots, here I come… eens ik eindelijk een zuivere noot kan spelen doorheen dat verd*mde tweede gaatje.